Το ντιβάνι της γιαγιάς Αρίστης

Αυτό είναι το ντιβανάκι της γιαγιάς μου της Αρίστης.

     Όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη, πήγαινα να επισκεφτώ τη γιαγιά μου τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα. Μόλις έφτανα, αφού με μάλωνε που άργησα πέντε λεπτά (αν αργούσα περισσότερο από πέντε έβγαινε στους δρόμους και με έψαχνε!) έψηνε δύο ελληνικούς καφέδες γλυκούς (2 κουταλιές καφέ και 3 κουταλιές "κούμλα" ζάχαρη) και πηγαίναμε στο καμαράκι να τα πούμε.

     Η γιαγιά μου καθόταν στη γωνίτσα του ντιβανιού κι εγώ σε μία καρέκλα καφενείου, και αρχίζαμε την κουβέντα.

     Η γιαγιά μου και η οικογένειά της ήταν πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, που εγκαταστάθηκαν στο Κιλκίς. Είχε αμέτρητες ιστορίες να μου πει και είχε υπέροχη αφήγηση, να κάθεσαι να την ακούς με τις ώρες.

     Μου λείπει πολύ η γιαγιά μου η συνονόματη, και το ντιβανάκι της έχει βρει μια γωνίτσα στο σπίτι μου για να μου θυμίζει τις ωραίες κουβέντες μας - όχι πως πρόκειται ποτέ να τις ξεχάσω